من آدم‌هایی را در سنین نوجوانی تا بزرگسالی دیده‌ام که خودشان با دستانشان قاتل رویاهای خود بوده‌اند.
اگر به معنای حقیقی کلمه بخواهیم از رویاهایمان محافظت کنیم باید قبل از هر چیز فرق “رویا” و “توهم” را درک کنیم. و سپس ببینیم چه چیزهایی رویاهای ما را به یغما می‌برد.

ذهن انسان به نوعی کارخانه رویاسازی است. البته ذهن ما بیش از رویاسازی، در حال تصویر‎سازی در قالب زمانی گذشته و آینده است. رویا رابطه روشنی با خواسته‌هایمان دارد.
رویا البته خطر غرق‌شدگی را به دنبال دارد. منتها اگر قدّش و قدرش را بدانیم خودش می‌تواند بشود غریق نجات خودش!
رویای حقیقی که سر از توهم در نیاورده باشد تو را به ایستادن، حرکت و برنامه ریزی دعوت می‌کند. از نشانه‌های یک رویای حقیقی، عملگرا‌شدن فرد است. 

از نشانه‌های مستقیم رویا، امیدواری است. هر جا رویایت روح  و امید در تو دمید، همانجا یقین بدان نقطه پرواز توست. از نظر من تو رویاهایت را نمی‌سازی بلکه این رویاهایت هستند که تو را می‌سازند!
توهم اما از جنس دیگری است. در توهم، مکث حضور دارد. تو می‌ایستی و غفلت‎زدگی، نتیجه به جریان‌نیفتادن است. توهم، مرداب ذهن ماست. توهم رابطه مستقیمی دارد با بی‎عملی، بی‌تدبیری و ناامیدی...