توی این وبینار روی سبک‌های نقاشی در ژاپن و تفکر پشت آن که از فرهنگ مردم ژاپن نشات می‌گیره؛ صحبت می‌شه.

هنر ژاپنی، در هر موردی می‌خواهد احساس خود را ابراز کند نه آنکه یک شی را نمایش دهد. می‌خواهد به نگرنده حالتی را القا کند نه آنکه چیزی را به تماشا گذارد. به نظر او نمایش همه اجزای یک صحنه ضروری نیست. نقاشی مانند شعر باید با چند جزء بامعنی، خیال تماشاگر را به جنبش در آورد و حالتی عمیق را در او برانگیزد. نقاش به سهم خود شاعر است و وزن و تناسب خطوط و موسیقی اشکال را مرتبه‌ها از هیئت واقعی اشیا مهمتر می‌شمرد. بر آن است که اگر نسبت به احساس‌های هنرمند صادق باشد به قدر کفایت رعایت واقع‌بینی را کرده است.