من هم مانند بسیاری از مردم، زندگی را مسابقه‌ می‌دانستم .

که باید تمام قله‌های این مسیر ازپیش تعیین‌شده، را به‌سرعت طی کرد و به بالاترین جا رسید.

که خوشبختی همین است.

تا اینکه، در میان شتابی که برای رسیدن به این قله‌ها داشتم، یک اتفاق مرا متوقف کرد.

توقفی مثل یک ترمز برای ماشینی که با سرعت بالا در اتوبانی دارد حرکت می‌کند.

چاره‌ای جز "ایستادن و نگاه کردن " نداشتم.

و این توقف، آغاز ارزشمندی برای من بود.

خیلی چیزها را از دست دادم،

ولی چیزهای بیشتری به‌دست آوردم.

و از آن پس، دیدگاه من نسبت به زندگی خیلی تغییر کرد.

در این وبینار می‌کوشم تا آنچه خود آموختم، به سایرین هم منتقل کنم.

شاید کمکی باشد برای بهتر زیستن.

می‌خواهم زندگی زیسته خودم را با شما به اشتراک بگذارم، شاید آنچه باعث بیداری من شد، برای شما هم نوری بیافریند.