زبان بین‌المللیِ اسپرانتو،(Esperanto) ، معروف‌ترین زبان علمی یا فراساخته‌ی جهان است که از میان چندهزار زبان‌ِ اِبداعی موجود، دارای بیشترین تعداد سخن‌گو در دنیاست. کسی که به زبان اسپرانتو سخن بگوید، و/یا از جهانی شدن آن حمایت کند را، اِسپرانتیست یا اسپرانتودان می‌نامند.
دکتر لودویک زامِنهوف (Zamenhof) طراح و آفریننده‌ی زبان اسپرانتو است. هدف اصلی دکتر زامنهوف از به‌وجودآوردن زبان بین‌المللیِ اسپرانتو، خلق زبانی بی‌طرف و صلح‌پرور بود که یادگیری آن نیز برای همه‌ی انسان‌ها، از نژادها و زبان‌های گوناگون، بسیار آسان باشد و به درک و تفاهم متقابل فرهنگ‌های مردم مختلف جهان کمک کند.
یکی از ویژگی‌های منحصر به‌فرد اسپرانتو، آوائی بودن یا فونِتیک بودنِ صددرصدِ الفبای آن است، به‌این معنی که پس از فراگیری این الفبای ساده در عرض چند ساعت، دیگر هیچ‌گونه مشکلی برای فرد فراگیرنده‌ی اسپرانتو در تلفظ یا دیکته‌ی واژگان وجود نخواهد داشت، چرا که هر حرف و کلمه در زبان اسپرانتو، تنها و تنها یک‌جور می‌تواند تلفظ یا نوشته شود.
به‌خاطر این ویژگی‌های منحصربه‌فردِ زبان اسپرانتو، سازمان ملل متحد و یونسکو (سازمان علمی، فرهنگی و تربیتی سازمان ملل متحد) از حامیان بزرگ این زبان در جهان هستند. یونسکو تاکنون طی تصویب دو قطعنامه، زبان اسپرانتو را به عنوان زبان بین‌المللی و بی‌طرف به رسمیت شناخته و معرفی، آموزش و گسترش زبان بین‌المللی اسپرانتو را به تمامی کشورهای عضو خود در سراسر جهان توصیه نموده است.
یونسکو هم‌چنین، به افتخار دکتر زامنهوف و اختراع نوآورانه و بزرگ او برای بشریت (زبان انسانی و منطقیِ اسپرانتو)، سال ۱۹۸۷ را به‌مناسبت جشن صدسالگی آفرینشِ زبان اسپرانتو، «سال زامنهوف» نامید.

مجسمه‌ی خانم برتا زوتنِر، نخستین زن برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل، در «موزه‌ی صلح وین» که عنوان شاه‌کار او، رُمانِ «اسلحه‌ها را زمین بگذارید!» معروف به «انجیل صلح»، به چند زبان، ازجمله اسپرانتو، بر روی آن نگاشته شده است. ترجمه‌ی این اثر به زبان اسپرانتو (1914)، در دنیای این زبان جدید، تبدیل به مدلی برای ترجمه گردید.
دو بار از این اثر زوتنر – که علاوه بر جنگ وصلح، به مسئله‌ی زنان در جامعه نیز پرداخته است - فیلم تهیه شده است (1914 و 1952).
اسپرانتو، زبانِ صلح و دوستی
برای بسیاری از افراد مایه‌ی تعجب و شگفتی است، که چرا تاکنون بارها و بارها «زبان اسپرانتو»، خالق آن، «دکتر لودویک ل. زامنهوف»، و «سازمان جهانی اسپرانتو» (که مقر اصلی آن در شهر رُتِردام هلند است) نامزد دریافت جایزه‌ی صلح نویل شده‌اند؟ و چرا هیچ زبان دیگری یا متولیان و نهادهای مربوط به آن تا به‌حال به چنین موفقیت سترگی دست نیافته‌اند؟ در پاسخ به این سوال، ازجمله می‌توان به دلایل زیر اشاره کرد:
نخستين انگيزه‌ى خالق زبان اسپرانتو ، دکتر زامنهوف، براي آفرينشِ اين زبان، ايجاد صلح و دوستي در بين مردمان جهان بوده است. وي كه در كودكي شاهد درگيري و نزاع بين هم‌شهري‌هاي غيرهم‌زبان‌اش بود، بر آن شد تا زباني بيافريند تا تماميِ آحاد بشريت راغب به فراگيري و استفاده از آن باشند و به‌اين‌ترتيب از ايجادِ سوءتفاهم بين ايشان جلوگيري شود و زمينه براي صلح و پايداريِ آن در جهان آماده گردد.
به‌همين دليل، خانم بِرتا زوتنِر (1914-1843)، كه مشوق آلفرد نوبل (1896-1833) در ابداع جايزه‌ي صلح نوبل بود، و از پيش‌گامانِ نهضت صلح‌گرايي در جهان به‌شمار مي‌رود - و در سال 1905 نخستين زنِ برنده‌ي جايزه‌ي صلح نوبل در دنيا نيز شد - در باره‌ي زبان اسپرانتو گفته است كه:
"اسپرانتو و صلح‌گرايي از يك خانواده‌اند."
وي در باره‌ي اهميت اسپرانتو در جهانِ امروز ابراز داشته است كه:
"به‌اعتقاد من، زبانِ اسپرانتو در انترناسيوناليسم (گرايشِ به امورِ بين‌المللي)، كه در حال رشد روز‌افزون است و تماميِ مردم جهان را به‌سوي اتحادي صلح‌آميز سوق مي‌دهد، با اهمييت‌ترين اُرگان (وسيله‌ي بيان) است.
وارد ساختن زبان اسپرانتو در تماميِ مدارس، به‌عنوانِ درسي اجباري، نخستين هدفي است كه بايد در جهت آن كوشش كرد."

باعث افتخار است که برای اولین بار با همکاری دانشگاه مازندران و انجمن اسپرانتوی ایران و اساتید اسپرانتوی جهان توانستیم این فرصت بزرگ را برای ایرانیان همیشه پیشرو فراهم کنیم که بتوانند این زبان بسیار زیبا، آسان و کاربردی را بیاموزند.