گاهی وقتا آدم احساس می‌کنه انگار از خودش جدا شده. انگار فقط داره روزها رو رد می‌کنه بدون اینکه واقعا "حاضر" باشه. این جداافتادگی فقط یه حس نیست — می‌تونه نشونه‌ی فعال بودن سیستم دفاعی بدن باشه.

نظریه پلی‌ویگال می‌گه وقتی بدن احساس خطر می‌کنه، ارتباط، اعتماد و حتی بیان احساسات سخت می‌شن.
ما می‌خوایم چند شب در کنار هم، توی فضایی امن، درباره‌ی این تجربه‌ها حرف بزنیم — بدون عجله، بدون فشار.
نه درمان، نه آموزش؛ فقط گفت‌وگوهایی ساده ولی مهم، برای اینکه دوباره به بدن‌مون و همدیگه نزدیک‌تر بشیم.

در این شب‌نشینی‌ها چه‌کار می‌کنیم؟

قراره در یک فضای بی‌قضا‌وت دور هم باشیم و درباره چیزایی که از سرگذروندیم با هم حرف بزنیم. این یه جلسه رسمی برای تحلیل سیاسی شرایط درمورد چی‌ میشه‌ها یا کارگاه آموزشی برای دادن راهکار نیست بلکه جایی برای بودن، حرف زدن، شنیدن و شنیده شدنه که بهمون کمک می‌کنه بفهمیم در این تجربیات تنها نیستیم و با حضور در کنار دیگران می‌تونیم بدن و روان خودمون رو بعد از یک فضای تنش‌زا با موقعیت فعلی تنظیم کنیم.وقتی با حرف زدن رنج رو تقسیم می‌کنیم، سبک‌تر میشیم و اون رنج هم قابل‌تحمل‌تر میشه و گاهی همین لحظات کوچیک برای به اشتراک گذاشتن گوشه‌ای از تجربیات و احساسات درونی‌مون با دیگران، نجات‌بخش‌ترینه.

چرا گفتگوها به این شکل کمک کننده است؟

در طول تاریخ، انسان‌ها برای بقا نیاز داشته‌اند تهدید را به‌سرعت شناسایی کرده و واکنش نشان دهند. اما آیا همه‌ی پاسخ‌های ما به خطرات، صرفاً به «جنگ یا گریز» محدود می‌شوند؟ نظریه‌ی «پُلی‌وِیگال» (Polyvagal Theory) که توسط دکتر *استیفن پورجس* (Stephen Porges) ارائه شده، نگاه تازه‌ای به سیستم عصبی بدن و نحوه‌ی تنظیم هیجانات و واکنش به تهدید دارد. بر اساس این نظریه، بدن ما سه مسیر متفاوت برای تنظیم خود دارد، که هرکدام از آن‌ها در شرایط خاصی فعال می‌شوند و بر رفتار، احساس و فیزیولوژی ما تأثیر می‌گذارند.

1. 🔻 Dorsal Vagal – خاموشی، بی‌حسی و قطع ارتباط

2. ⚡️ Sympathetic – برانگیختگی، جنگ یا گریز

3. 🟢 Ventral Vagal – ایمنی، حضور، ارتباط

گفتگوهای همدلانه، زمزمه کردن و آواز خواندن و تنفس عمیق باعث می‌شود شاخه سوم بدن یا همون شاخه شکمی عصب واگ فعال شود و این به آرامش ما کمک می‌کند.