نمي‎دانم خود را چه بنامم؛

اون؟

باباتون؟

شوهرت؟

يا حتي مترسكي با نام پدر؟

در افكارم نمي‎توانم به‎روشني و دقيق، يكي از اين نام‎ها را براي خود انتخاب كنم. هر چند كه براي حفظ ظاهر، خود را مردي مقتدر، پدري مهربان و مدير نشان مي‎دهم لكن در درون خود، تمامي اين‎ها را، صورتك‎هائي پوشالي براي خود مي‎دانم. مي‎دانم كه در نزد همسرم، پسر 24 و دختر 16 ساله‎ام، هيچگونه اعتباري ندارم. آنان گاه از روي دل‎سوزي و گاه از براي حفظ ظاهر و گاهي نيز براي اين كه شري به‎پا نشود و غائله‎اي سرنگيرد، گوشۀ‎چشمي به‎من مي‎كنند، و الا مي‎دانم كه در نظر آنان، عددي نيستم.

آنان براي من، به‎اندازۀ يك نوكر بي‎جيره‎ و مواجب يا يك دستگاه خودپرداز نيز، ارزش قائل نيستند. پيش از اين تلاش مي‎كردند مانع دادوقال من شوند ، اكنون از آن هم باكي ندارند.