میکرومبیلبیتی، روش‌های حمل و نقل توسط وسایل نقلیه سبکی است که دارای وزن ناخالص کمتر از 500 کیلوگرم هستند. دوچرخه، دوچرخه‌ برقی، اسکوتر برقی، اسکیت برقی و دوچرخه مشترک و کمک پدال برقی از جمله مواردی است که در این گروه قرار می‌گیرد.
میکروموبیلیتی در حال جایگزینی با شیوه‌های حمل‌ونقل سنتی برای طی فاصله‌های کوتاه خصوصا در کلانشهرها است. با توجه یک مطالعه مرکز مک کینزی در سراسر جهان حدود 60 درصد از سفرهایی که با خودرو انجام می‌شوند کمتر از 8 کیلومتر است و دارای این پتانسیل هستند که افراد از این روش حمل و نقل برای سفرهای روزانه خود بهره گیرند. همچنین فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری در طول دو دهه بین سال‌های 1997 تا 2016 از 28 درصد به 24 درصد کاهش یافته است که به منظور بهبود این مشکلات می توان از راه حل‌های میکروبولیتی بهره مند شد.
طرح میکرومبیلیتی در اواخر سال 2010 به عنوان راه حلی برای حمل و نقل شخصی با عنوان «آخرین مایل»، به ویژه در مناطق شهری پر ازدحام، بوجود آمد و از جمله مزایای آن می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
کاهش آلاینده‌های زیست‌محیطی
افزایش سرعت در جابه‌جایی
افزایش سرعت در جابه‌جایی کالا در سطح شهر
کاهش آلودگی هوا