عشق
چه چیزی رو درون شما بیدار میکنه این کلمه؟
واقعا عشق چیه که تمام آدمها تو تمام اعصار دنبال تجربه اش بودن؟
من میدونم، شما هم میدونید،  که رد پای عشق در همه اتفاقات مهم در طول تاریخ بوده. آدمیزاد همیشه تشنه ی عشقه.

تشنگی ای که باعث شد آدمها برچسب عشق رو به احساسهای دیگه ای بزنن.وابستگی، تملق، تعصب. چون درکی از عشق خالص نداشتن.

من از یک رابطه حرف نمیزنم. از یک حس حرف میزنم. از یک احساس. احساسی با فرکانس ۵۰۰ هرتز. احساسی که خالصه، سبکه.
احساسی که سنگینی دردها و رنجها روی کولش نیست. احساسی که یک نیاز نیست. خودِ بی نیازیه.

این عشقی که ما ازش حرف میزنیم اگر فقط یک بار، فقط یک لحظه لمس بشه، حس بشه، دیگه تو اون آدم قبلی نمیشی.
اون لحظه، نقطه عطف زندگیت میشه.

اول باید رسید به اون لحظه، به اون نقطه عطف.چرا؟
 چون ما حقایقی از جهان رو درک میکنیم که مابه ازاش رو درون خودمون داشته باشیم. ما باید اول ما به ازای اون عشق خالص و ناب رو در وجودمون بوجود بیاریم تا بتونیم در دنیای بیرون درک کنیم. کشف کنیم. بوجود بیاریم.

عشق یه قله است. عشق قله ایه که وقتی فتح میشه که ما از کوه آسیبها، از کوه رنجها و الگوها گذشته باشیم. وقتی که گلاویز نباشیم با رنجها و زخمهامون و بخوایم سرکوبشون کنیم یا از بین ببریمشون.

میخوایم بریم کوهنوردی. اول بر فراز رنجها و دردها و آسیبها بایستیم.
ببینیم دنیا ازون جا چه شکلی میشه. سبکی رو حس کنیم. سبکتر بریم سراغ قله های بعدی. فرکانس ۳۰۰ هرتز. ۴۰۰ هرتز. تا برسیم به ۵۰۰ هرتز. عشق. فرکانس ۵۰۰ هرتز