ما باید با ایجاد محرک های طبیعی مثل قصه گویی و قصه خوانی از آغاز دوره ی کودکی به بچه ها کمک کنیم تا نسبت به شناخت محیط پیرامون خود با توجه به میزان تونایی هایشان از مفاهیم به درک علمی دست یابند و با تمام جنبه های زندگی فردی و اجتماعی آشنا شوند. از بازی تا ورزش تا آشنایی با هنرهای  موسیقی و ادبیات و اخلاق اجتماعی و حتی پاره ای از مفاهیم علمی و تاریخ و فرهنگ بشری.

باید از قصه گویی به عنوان یک روش آموزشی غیر مستقیم و متناسب با دنیای کودکی و نوجوانی به صورت آزاد و داوطلبانه بهره گرفت. خلاقیت در فضایی آزاد و به دور از هر گونه اعمال عقیده و اجبار به وجود آید و آزادی در انتخاب موضوع و نوع قصه زمینه ی رشد خلاقیت را فراهم سازد.

قصه گویی صرفا نباید به عنوان فعالیتی سرگرم کننده محسوب شود که به صورت جریانی یک طرفه، اطلاعاتی را از قصه گو به مخاطب منتقل نماید، بلکه باید فعالیتی دو جانبه تلقی شود که در تعامل بین قصه گو و مخاطب شکل می گیرد و البته این گونه تلقی از قصه گویی در گرو بکارگیری شیوه های خلاقانه ارائه قصه است که با پر رنگ کردن نقش مخاطب در این فرایند دو جانبه حاصل می شود. شیوه های خلاقانه ای که به مثابه آزمایشگاهی برای کسب تجربه محسوب می شوند و ارائه ی هر شیوه ممکن است در عمل خود منجر به کشف شیوه های جدید و خلاقانه تر شود.