«عکس‌ها ارزشمندند به این دلیل که اطلاعاتی را در اختیار ما می‌گذارند. عکس‌ها به ما می‌گویند که واقعیت از چه قرار است؛ عکس‌ها فهرست ایجاد می‌کنند، و برای هواشناسان، ماموران پزشکی قانونی، باستان‌شناسان و سایر متخصصین اطلاعات و داده‌ها، بی‌اندازه ارزشمندند. اما در موقعیت‌هایی که اغلب مردم از عکس استفاده می‌کنند، ارزش اطلاعاتی عکس‌ها از جنس ارزش اطلاعات داستان‌هاست. اطلاعاتی که از آنها دریافت می‌کنیم در برهه‌ای از تاریخ فرهنگ اهمیت پیدا می‌کند که حق تمامی افراد بر آنچه اخبار نام می‌گیرد، فرض گرفته می‌شود.»

  این متن بخشی از کتاب «درباره عکاسی» نوشته سوزان سانتاگه. اون یکی از مهم‌ترین متفکرانی بود که به‌طور عمیق درباره عکاسی نوشت و اون رو تحلیل کرد. نگاهش به عکاسی بیشتر فلسفی، اجتماعی و انتقادی بود تا عملی یا هنری.  توی همین کتابش، عکاسی رو نه صرفاً یک ابزار ثبت لحظه، بلکه وسیله‌ای برای کنترل، تفسیر، و حتی تحریف واقعیت می‌دونست. اون از تأثیر عکس‌ها بر عواطف و ادراک ما از جهان حرف می‌زد—این‌که چطور با تکرار تصاویر درد و رنج، ممکنه حساسیت‌مون کم بشه یا اینکه چطور عکس‌ها می‌تونن همدلی یا بی‌تفاوتی ایجاد کنند.   همین دیدگاه ما رو به اینجا رسوند که بریم سراغ آدم‌هایی که زبان روایت و مستندسازیشون، زبان تصویره. آدم‌هایی که گوشی و دوربین به دست می‌گیرند و لحظه‌ها و اتفاقات رو ثبت می‌کنند؛ گاهی با ادیت نور و رنگ و گاهی بدون اینکه توی تصویر دستی ببرند.   می‌خواستیم ببینیم زندگی شهری و آدم‌ها و لحظه‌ها از دریچه نگاه اونها چه شکلیه و چی تعریف می‌شه. رفتیم سراغ چندتا از فعال‌ترین و جوان‌ترین بچه‌های شیراز که دوربین به دست بینمون می‌چرخن و شیراز رو از نگاه خودشون برامون روایت می‌کنند.   با ما در عصردیدنی ۱۹ شیراز همراه بشید با دانیال پایمرد، نازنین علیزاده و درسا کشاورز و قصه‌ها و روایت‌هاشون رو بشنوید از شیراز و زندگی روزمره‌شون در مسیر ثبت لحظه‌ها.