فرض کنید که وارد مجتمعی شده‌اید که پر از بازی‌های مختلف است. پای هر میز، بازی‌گردانی وجود دارد. شما به سراغ یکی از آنها می‌روید و می‌گویید می‌خواهید بازی کنید. او می‌گوید هزینه‌ی شرکت در این بازی سه میلیارد تومان است. شما می‌پرسید با چه کسانی بازی خواهم کرد؟ بازی‌گردان می‌گوید تا زمانی که نیایند نمی‌دانم. مجدد می‌پرسید قوانین بازی چیست؟ او می‌گوید با پیشرفت بازی قوانین آن مشخص می‌شود. شما مجدد می‌پرسید در چه شرایطی برنده می‌شوم؟ بازی‌گردان پاسخ می‌دهد نمی‌دانم! باید ببینیم بازی چطور پیش می‌رود. کمی فکر کنید! آیا می‌خواهید این بازی را انجام دهید؟   وقتی با افراد مختلف در سازمان‌ها صحبت می‌کنم عبارت «عدم قطعیت» را زیاد می‌شنوم. این عبارت به‌شیوه‌ای به‌کار گرفته می‌شود که به‌نظر می‌رسد ما در حال حاضر در شرایط عدم قطعیت هستیم. اما به این موضوع از زاویه‌ دیگری هم می‌توان نگاه کرد. آیا طبیعت زندگی و جهان عدم قطعیت نیست؟ ما هر روز با این فرض از خانه بیرون می‌آییم که دوباره به خانه برمی‌گردیم، اما در اصل ما هر روز در عدم قطعیت زندگی می‌کنیم. به‌نظر می‌رسد ما هر روز مشغول بازی کردن با همان شرایطی هستیم که توضیح دادم. ممکن است وقتی امروز را با گذشته مقایسه می‌کنیم به‌نظرمان برسد که تصمیم‌گیری در گذشته آسان‌تر بوده است و نتیجه‌گیری کنیم که امروز به‌مانند قبل نمی‌توانیم با قطعیت تصمیم بگیریم. این موضوع می‌تواند یک خطای شناختی باشد که با معادل درنظر گرفتن شرایط عملکرد خود را با گذشته می‌سنجیم. انسان از زمانی که به جستجوی منابع غذایی می‌رفته همواره در تلاش برای پیدا کردن روش‌های مختلف برای کنترل داشتن بر محیط اطرافش بوده است. میزان نگرانی و استرس ما درباره‌ آنچه که ممکن است در آینده‌ای نزدیک یا دور برایمان رخ دهد ناشی از کاهش میزان اطلاعات ما از محیط است که منجر می‌شود احساس کنیم در یک عدم قطعیت ابدی گرفتار شده‌ایم. اما پیشینیان ما همواره روش‌هایی برای درک بهتر از محیط و اقدام کردن داشته‌اند بدون اینکه روش‌ها، مدل‌ها و متدولوژی‌های مواجهه با پیچیدگی و عدم قطعیت را در اختیار داشته باشند. روش Sensemaking شیوه‌ای است که ریشه در گذشته‌ی زندگی اجتماعی انسان دارد و راهی است برای ساختار دادن به شرایط ناشناخته به‌شکلی که بتوانیم در چنین موقعیت‌هایی اقدام کنیم.  به‌نظر می‌رسد Sensemaking امروز یک قابلیت ویژه برای مدیران و رهبران کسب و کارها باشد. آنها نیاز دارند تا بتوانند در فضای مه‌آلود کماکان پیش‌بروند، اقدام کنند و پاسخ‌های تازه برای مسائل موجود پیدا کنند.   پس از این شرکت در این وبینار شما می‌توانید به پرسش‌های زیر پاسخ دهید:   - چگونه می‌توان از اضطراب ناشی از شرایط ابهام کاست؟ - چگونه می‌توان نقشه‌ای پویا برای حرکت در ابهام ایجاد کرد؟ - چگونه می‌توان یادگیری جمعی و اقدام جمعی در سازمان را تقویت کرد؟ - چگونه می‌توان ظرفیت شنیدن سازمان از محیط و مشتریان را در جهت خلق راهکارهای نوآورانه با وجود محدودیت توسعه داد؟ - چگونه می‌توان با تغییرات مستمر هماهنگ بود و نسب به آنها چابک اقدام کرد؟