در بخش نوشتن و تولید محتوا موضوعی که بسیاری اوقات گریبان افراد را می‌گیرد این است که منتظر هستند تا بهترین خود باشند و در زمانی که مشخص نیست کی هست و هیچ وقت هم نمی‌آید نوشته و انواع محتوای خود را در رسانه‌هایی که دارند به معرض نمایش بگذارند.

همان اتفاقی که به طور تقریبی همه‌مان به نوعی دچارش بودیم و هستیم و اگر فکری به حالش نکنیم دچار خواهیم بود.  به طور مثال ایده‌ای داشتیم و به مرحله عمل نرسیده، ممکن است به این دلیل  باشد که:

- شاید ایده‌ی خوبی نباشد.

- شاید ایده‌ی مخاطب‌پسندی نباشد.

 شاید الان وقتش نباشد، بگذار برای وقتی که ایده‌ی بهتری به ذهنم رسید.

و ... کلی بهانه‌تراشی‌ها که همگی حتا شده برای یک بار به دام آن افتادیم.

این تازه در مرحله ایده پردازی و قبل ورود دنیای اجراست. تازه اصل ماجرا زمانی شروع می‌شود که ایده را به مرحله انجام هم می‌رسانیم و یک کارهایی هم برای آن ایده در قالب نوشتن و تولید محتوا انجام می‌دهیم، ولی باز گرفتار پدیده‎‌ای چون کمال‌گرایی یا بهتر بگوییم ترس از انتشار می‌شویم.

به عبارتی آن ایده را منتشر نمی‌کنیم در گوشی و یا سیستم کامپیوترمان در یکی از پوشه‌ها جا خشک کرده و حتا الان بعد از مدت‌ها خاک هم گرفته و در پس ذهن‌مان مدفون هم شده.

و در ادامه‌ی کار نوشخوارهای ذهنی متعددی از جمله موارد که در دنباله‌ی مطلب برایتان می‌آورم و گاهی شاید برای تک‌تک‌مان این افکار آشنا باشد در این لحظات دور ما را احاطه می‌کنند و به دست و پای ما غل و زنجیز می‌بندد تا این محتوا و نوشته‌ای که از ایده به مرحله واقعیت(عمل) تبدیل شده و در جایی ثبت شده تا آن را اعلام عمومی کنیم و در آن زمان حساس ما برای انتشار آنها مردد و دو‌دل هستیم  و در نهایت هم آن را منتشر نمی‌کنیم. به این دلایل پوچ:

-اینکه آیا نوشته و محتوایم خوب است؟

-آیا الان وقتش هست؟ بذار بمونه برای یک وقت دیگر.

-آیا کسی از آن خوشش می‌آید؟

-اگر کسی نپسندید چی؟

-اگر مورد انتقاد قرار گرفتم چی؟

-اگر نظر بدی به نوشته و محتوایم داشتند چه می‌شود؟

-اگر کاربران رسانه‌ام این نوشته و محتوا را ببینند چه دیدگاهی نسبت به من خواهند داشت؟

-محتوا و نوشته من به قشنگی آن فرد و رسانه‌ی مورد نظر نیست، پس منتشر نمی‌کنم تا زمانی که خوب باشد و همه انگشت به دهان بمانند.

و در نهایت این ایرادات و بهانه‌ها که  ایده‌ها را پشت گوش می‌اندازیم نه تنها باعث رشد و  توسعه ما نیست، بلکه بالعکس منجر به تنزل و توقف ما در مسیر رشد می‌‌شود. مسیری که دوست داشتیم پیشرفت کنیم و در رویاهایمان کلی نقشه داشتیم.

همه این‌ها را گفتم تا به اینجا برسم که من فرزانه کردلو هم در مسیر نوشتن و تولید محتوا گاهی با این پدیده «کمال‌گرایی» روبرو بودم و هستم و خواهم بود، منتها تا جایی که تواسته‌ام در دامش نیافتادم و گاهی هم کمال‌گرایی موفق بوده با زور زیادش ایده و افکارم را برای مدتی ساکت کرده تا مثلن آرام بگیرم و در لاک خود فرو برم. ولی این راهش نیست.

از اینها که بگذریم. در این میان از وقتی به طور جدی وارد حوزه نوشتن و تولید محتوا شدم و با افراد مختلفی در قالب شرکت در دوره، وبینار و جلسات گروهی و ... و به تدریج حتا خودم  صاحب رسانه شدم و به تدریس هم مشغول شدم و ... با افراد بیشتری هم‌صحبت شدم، متوجه شدم این پدیده فقط مختص من نیست و افرادی هستند که به سبب این موضوع بسیاری از ایده‌ها و افکاری که در زمانی پیش از این می‌توانستند روی آن کار کنند و آن را پرو‌بال بدهند.

و به سخنی دیگر،  پیام و دیدگاه خود را به گوش مخاطب خاص خود برسانند و حرفی برای گفتن داشته باشند، کاری انجام ندادند و آن ایده در انباشته‌های فکری متعددشان مدفون شد و دیگری خبری از آن نیست.

به همین خاطر تصمیم گرفتم این وبینار را برگزار کنم تا دوستان را به کمک راهکارهایی که در وبینار ارائه می‌شود بیشتر برای دوری از کمالگرایی و نزدیک شدن به دنیای عملگرایی تشویق کنم.

و کلام آخر اینکه برای شناخت بیشتر من فرزانه کردلو می‌توانید به سایت جهان فکر سر بزنید.