«بخشش» کلمه ناشناخته‌ایه. اونقدر که غلط تعریف شده، غلط تعبیر شده، غلط بکار بسته شده. و اونقدر که باورهای اساسی و مهمی که زیرساخت بخشش هستن، در ما ضعیف و کمرنگن. ما گاهی برای بخشیدن دیگران سختگیرتریم تا بخشش خودمون. و گاهی برعکس. اما واقعیت اینه که هردوی این‌ها هم لازم و مهمه و هم اینکه به هم پیوسته است.

طی سال‌های اخیر که من به عنوان یک مربی و معلم در حوزه توسعه فردی فعالیت می‌کنم، از مراجعین و مخاطبان علاقمند فراوانی شنیدم که وقت و انرژی خیلی زیادی رو صرف خشم و نفرت و کینه و حسرت می‌کنن، که: «چرا این اشتباه رو کردم؟» یا «چرا دیگران به من این بدی رو کردن؟» یا «ای کاش من طور دیگه‌ای عمل می‌کردم!» یا «اشتباه وحشتناکی کردم و عمرم رو هدر دادم»... و اتفاقاً همین افکار و احساسات، وقتی مدام تکرار میشن، حالشون رو بدتر می‌کنن و وقت و انرژی‌شون رو هدر میدن. انرژی و وقتی که می‌تونه صرف جبران یا بهبود یا رشد و پیشرفت در هر زمینه‌ای بشه!

بنابراین در وبینار «چطور خودم را ببخشم؟» تمرکز ما روی بخشش خودمونه. تا یاد بگیریم که چطور از خطاهایی که در حق خودمون و دیگران مرتکب شدیم، بگذریم و به جای درجا زدن و حسرت خوردن، از حال بهره و لذت ببریم و به سمت آینده حرکت کنیم.