اسب سیاه بودن یعنی چی؟

گاهی آدم‌هایی هستند که توی چشم نیستند. نه اسم‌شون جایی شنیده می‌شه، نه کسی براشون فرش قرمز پهن می‌کنه.
اما در سکوت، در پُشت صحنه، دارن کار خودشون رو می‌کنن. با حوصله، با عشق، با پیگیری.
همون‌هایی که یک روز، بی‌خبر و بی‌هوا، یه کاری می‌کنن که همه می‌پرسن: این کی بود؟ از کجا اومد؟

به این آدم‌ها می‌گن: اسب سیاه.

اسب سیاه، قهرمان غیرمنتظره‌ست.
آدمی که راه خودش رو رفته، نه راهی که همه رفتن. نه از سر لجبازی، نه برای جلب توجه. فقط چون فهمیده مسیر خودش از جنس دیگه‌ایه.

ویژگی‌های آدم‌های اسب سیاه:

• از نسخه‌ی آماده برای موفقیت استفاده نمی‌کنن.

• دنبال تأیید دیگران نیستن، دنبال حس رضایت درونی‌ان.

• ممکنه توی چشم نباشن، ولی توی دل‌ها چرا.

• شکست رو می‌فهمن، اما ازش عبور می‌کنن.

• زندگی‌شون رو با چیزی می‌سازن که بهش باور دارن، نه با چیزی که «باید» باشه.

بعضی‌ها موفق می‌شن چون از پله‌های استاندارد بالا رفتن.
بعضی‌ها اما موفق می‌شن چون پله‌ی خودشون رو ساختن.

اسب سیاه یعنی همون آدم دوم.
همونی که شاید دیر برسه، ولی وقتی رسید، محاله نادیده گرفته بشه.

و اگر بخوای بدونی اسب سیاه بودن یعنی چه؟

یعنی وسط همه‌ی نسخه‌های آماده، بری سراغ نسخه‌ی شخصی خودت.
یعنی بفهمی قرار نیست همه یک مسیر رو برن تا به شادی، رضایت یا موفقیت برسن.
یعنی بفهمی که اتفاقاً خاص‌بودنت، همون چیزیه که قراره نجاتت بده.

اسب سیاه بودن آسون نیست. ولی ارزشش رو داره.
چون آخرش، تو خودت رو زندگی کردی. نه نقشی که جامعه برات نوشته بود.

قراره در این وبینار در مورد معلمانی بشنوید که خارج از سیستم موفق می‌شوند!!!