کوچینگ به‌لحاظ ساختاری ترکیبی از دانش و مهارت و هنر و احساس است و فرایندی است که طی آن کوچ زمینۀ یادگیری کوچی (مراجع) را از طریق رشد قابلیت‌های کلیدی مانند مهارت حل مسئله فراهم ‌‌می‌آورد؛ با هدف بهبود عملکرد و موفقیت شغلی‌ مراجع. به‌گونه‌ای که کوچی بعد از آن بتواند به‌صورت مستقل با ‌بهره‌گیری از آن قابلیت با ایجاد شرایط لازم برای موفقیتش دست یابد.

اساس کوچینگ قوت‌محور است که تحت عنوان «کوچینگ قدرشناسانه» نیز شناخته می‌شوند و با تمرکز بر نقاط قوت مراجع به‌جای نقاط ضعف او توانایی‌های فرد را افزایش می‌دهد. در این فرایند افراد به توصیف حوزه‌های کاری می‌پردازند که در آن برتری دارند.

کوچ با پرسیدن سؤالات اکتشافی این بحث را هدایت می‌کند و به آن‌ها در کشف روش‌هایی برای نیروبخشی به نقاط قوت‌شان کمک می‌کند. به‌طور مثال کوچ و مراجع در جستجوی موانع موقعیتی پرورش نقاط قوت مراجع هستند و به‌طور هم‌زمان ابعاد این قوت‌ها را بررسی می‌کنند که نیازمند پیشرفت بیشتر است.

کوچینگ قوت‌محور عقلایی و منطقی است؛ چراکه افراد به‌طور ذاتی در جستجوی بازخورد دربارۀ قوت‌های خودشان هستند، نه کاستی‌های خود. افراد در حوزه‌هایی که بیشترین اهمیت را برای آن‌ها دارد، به خودارتقایی می‌پردازند.

کوچینگ فرایندی مبتنی بر نقاط قوت است و در آن کوچ بر نقاط قوت مراجع بیش از نقاط ضعف او تمرکز می‌کند و به تحقق‌بخشیدن به پتانسیل‌های فرد کمک می‌کند.

به‌عنوان بخشی از این فرایند کوچ به صحبت‌های مراجع گوش می‌دهد و با طرح سؤال و ارائۀ پیشنهادهایی به فرد در بازتعریف خودپندارۀ او و ادراک از محیط به او کمک می‌کند. دو مهارت مهم در این فرایند گوش‌دادن فعال و کاوش برای اطلاعات است؛ به‌جای ارائۀ راه‌حل یا جهت‌دهی به فرد.

کوچینگ قوت‌محور از این حیث نیز منطقی است که پیش از آنکه فرایند به میانۀ دورۀ کاری‌اش برسد، شخصیت مراجع نسبتاً ثابت می‌شود و این ثبات شخصیت، انعطاف‌پذیری، علایق فرد، ترجیحات و توانایی‌هایش را محدود می‌کند.

در بسیاری از جلسات کوچینگ پس از تعاریف مؤدبانۀ اولیه نقاط ضعف مراجع تحلیل می‌شود و آنچه اشتباه انجام شده و نیز آنچه لازم است برای بهبود آن انجام دهند، مشخص می‌شود. گاهی اوقات این پرسش‌ها و جستجوها بازخورد منفی در پی دارد و باعث می‌شود مراجعان حالت دفاعی به خود بگیرند، خودکارآمدی آن‌ها نیز تضعیف شده و درنتیجه عملکردشان به‌جای اینکه بهتر شود، بدتر شود.