یکی از نیازهای هر کودکی عشق بدون شرط است و این در حالی است که در بیشتر روش‌های تربیتی ابراز این محبت مشروط می‌شود و پیامی به کودک منتقل می‌شود با این مضمون که در صورتی تو را دوست داریم که رضایت ما را جلب کنی. 

این در حالی است که والدین باید بین عشق‌ورزیدن برای آنچه کودکان انجام می‌دهند، یعنی فرزند پروری بدون شرط و عشق‌ورزیدن برای آنچه آنها هستند، تمایز قائل شوند. فرزندپروری مشروط معنایش آن است که کودکان باید برای کسب محبت و عشق به‌طریقی رفتار کنند که از نظر ما درست است یا مطابق با استانداردها و باید و نبایدهای ما است. فرزند پروری بدون شرط یعنی رفتار والدین و عشق آنها به کودک وابسته به اینکه کودکان چگونه رفتار می‌کنند یا آنها موفق هستند یا رفتار خوبی دارند، نیست.

کودکان نیاز دارند همانگونه‌که هستند و برای آنچه هستند، دوست داشته شوند.

وقتی این اتفاق بیفتد، آنها می‌توانند خودشان را حتی زمانی که گند می‌زنند و یا کاری را ناقص انجام می‌دهند، اساساً به‌عنوان افرادی خوب قبول کنند. هنگامی که این نیاز ابتدایی برآورده شود، آنها آماده پذیرش (و کمک) دیگران خواهند بود. درغیر اینصورت آنها مداوماً نگران به‌دست آوردن تایید دیگران هستند. آنها مستعد افسردگی بوده و عزت نفس اندکی دارند.

در این وبینار با هم از این روش فرزند پروری یعنی فرزندپروری بدون عشق بیشتر صحبت خواهیم کرد.

منتظر دیدارت در این وبینار هستیم.