کودکان هر جامعه، سرمایه‌های آن جامعه‌اند. سرمایه اگر در اختیار انسان آگاه و کاربلد باشد، افزونش می‌کند و ناشی هدرش می‌دهد. برخورد اصولی و حساب شده با استعداد کودکان باعث شکوفایی ذهن و رشد خلاقیت خواهد شد و به بالندگی جامعه خواهد انجامید. متقابلاً، رها کردن یا آموزش نادرست، زمینه ظهور نسلی خموده و وابسته را فراهم می‌سازد.
در این جا ما برای داشتن فرزندانی موفق و سرزنده به سراغ بعد پنجم می رویم، که همان تفکر است. آموزش فلسفه به كودكان كلید طلایی است كه میتواند به رشد مهمترین جنبه درونی كودكان یعنی تفكر كمك كند. لیپمن با طراحی و ا جرای برنامه ای كه آن را با عنوان فلسفه برای كودكان به اختصار" آموزش فلسفه به كودكان "نامید، تلاش كرد تا فلسفه را به جایگاه واقعی خویش آن گونه كه سقراط مدنظر داشت بازگرداند. به نظر او فلسفه ویژه بزرگسالان نیست و كودكان نیز می توانند آن را انجام دهند .او فلسفه را در معنای فلسفیدن به كار برد. یعنی كاری كه كودكان می توانند آن را انجام دهند و به طور ذاتی مستعد انجام آن هستند. برنامه آموزش تفكر فلسفی به كودكان، اهداف شناختی روشنی دارد. به طوری كه ذهن را وادار به عمل می كند و این كار را از طریق ایجاد چالشها انجام میدهد. برنامه فلسفه برای كودكان یك روش موفق در آموزش تفكر است. تفكر اصولی و تعامل ساختاری انجام میدهد.
شواهد در بیش از ٥٠ كشور جهان نشان میدهد كه فلسفه برای كودكان به رشد مهارتهای تفكر در آنها كمك كرده است. این برنامه با ارائه تعداد زیادی تمرین در مورد یافتن دلایل خوب برای داوری، كودكان را تحت نوعی آموزش قرار میدهد كه افق دید آنها را وسیعتر میكند و به كودكان یاد میدهد كه چگونه میتوانند بهتر فكر كنند. این برنامه در عین حال هدف اجتماعی نیز دارد كه آن همان آموزش فرآیند تصمیم گیری دموكراتیك است.این برنامه در پرورش مشاركت منظم و پرورش خودآگاهی فرد سهم قطعی دارد. آدمی برای پاسخ به درخواستهای متنوع دنیای پیچیده معاصر، نیازمند توانایهای بیشماری است .از این رو بر اساس ضرورتهایی كه بر وی تحمیل میشود، سازوكارهایی، به صورت خودانگیخته یاخودساخته، در او شكل میگیرد كه او را از سایر جانداران متمایز می كند .فلسفه برای كودكان نوعی فلسفه كاربردی است. به گونهای كه سعی میكند به آنها كمك كند تا از حالت عادی به حالت اندیشمندانه، از بی تفاوتی به اندیشه ورزی و از تفكر معمولی به تفكر انتقادی حركت كنند .در این روش، رویكرد اكتشافی مورد توجه است.كاوش جمعی واستفاده ازگفت وگوی سقراطی به مثابه روش كار تعیین میشود و در این برنامه، دانش آموزان به كاوشگرانی ماهر و جوان تبدیل میشوند. مراد از كاوشگر بودن جستجوگری فعال و اصرار بر پرسشگری و داشتن هوشیاری دائمی برای مشاهده ارتباطات و اختلافات و آمادگی همیشگی برای مقایسه، مقابله، تحلیل و ارائه فرضیه، تجربه،مشاهده، سنجش و امتحان است.