امنیت غذایی یعنی وضعیتی که در آن همه مردم، در همه زمان‌ها ، دسترسی فیزیکی، اجتماعی و اقتصادی، به غذای سالم ، مغذی و کافی داشته باشند که نیازهای تغذیه ای و ترجیحات غذایی آنها را برای یک زندگی فعال و سالم برآورده کند.

در حقیقت ایمنی غذا یعنی غذای مصرفی مردم باید از کیفیت بهداشتی برخوردار باشد و عاری از هرگونه آلودگی شیمیایی،فیزیکی و بیولوژیک باشد. بنابر تعریف ایمنی غذا، عبارت است از عاری بودن غذا از هرگونه آلودگی از مرحله تولید ماده خام تا مصرف.

برای تأمین امنیت غذایی در یک کشورباید سازمان‌ها و نهادها با هم همکاری داشته باشند و با هماهنگی یک سازمان متولی امنیت غذایی، بر تولید یا واردات مواد و محصولات غذایی، آموزش و تبلیغ و آگاهی دادن به جامعه و سیاست گذاری های کلان اقتصادی نقش ایفا کنند. سازمان مسئول امنیت غذایی باید نسبت به نوع مواد غذایی، میزان و قیمت آن‌ همیشه مطلع باشد و بررسی کند که همه مردم از نظر فیزیکی به این غذا دسترسی داشته باشند و درآمدشان به قدری باشد که بتوانند این غذا را بخرند و این سازمان در صورت بروز بحران باید زنگ خطر را به صدا درآورد و اندازه‌گیری این امنیت را بر عهده بگیرد.

سازمان فائو طی گزارشی اعلام کرد که برای تأمین غذای جمعیت ۹ میلیارد نفری جهان در سال ۲۰۵۰، باید دو برابر میزان کنونی تولید کرد و برای رسیدن به این هدف باید موانعی مانند محدودیت زمین‌های کشاورزی، کمبود آب، قیمت بالای انرژی، افت سرمایه‌گذاری در زمینه تحقیقات  کشاورزی و افزایش ضایعات غذایی را در نظر داشت.

سازمان فائو با توجه به چشم انداز امنیت غذایی قرن ۲۱، مربوط به کمبود مواد غذایی، تولید مواد غذایی را در قرن حاضر با مشکلاتی پیش‌بینی نموده است. از این رو رقابت بر سر زمین‌های کشاورزی و منابع آب، قیمت بالای انرژی و تغییرات آب و هوایی همگی نشان می‌دهد که باید با منابع کمتر، غذای بیشتری برای مردم سرتاسر جهان تولید شود.