سکسچوالیتی (sexuality) یا تمایلات جنسی می‌تواند به‌ طور مستقیم یا غیرمستقیم با ناباروری ارتباط داشته باشد.

این ارتباط می‌تواند از جنبه‌های فیزیولوژیکی، روان‌شناختی و اجتماعی مورد بررسی قرار گیرد.

در ادامه به برخی از این جنبه‌ها اشاره می‌کنیم.

• اختلالات جنسی: مشکلاتی مانند اختلال در نعوظ، انزال زودرس یا دیررس در مردان و واژینیسموس (انقباض غیرارادی عضلات واژن) یا بی‌میلی جنسی در زنان می‌تواند منجر به مشکلاتی در رابطه جنسی و در نتیجه کاهش شانس باروری شود.
  
  
• هورمون‌ها: سکسچوالیتی و تمایلات جنسی تحت تأثیر هورمون‌هایی مانند تستوسترون و استروژن هستند. اختلالات هورمونی می‌توانند بر میل جنسی و عملکرد جنسی تأثیر بگذارند و در عین حال باعث ناباروری شوند.

• استرس و اضطراب: ناباروری می‌تواند باعث استرس و اضطراب شود که خود این عوامل می‌توانند میل جنسی را کاهش دهند.
  
  
• تأثیرات روانی رابطه: مشکلات ناباروری ممکن است باعث بروز تنش در رابطه و در نتیجه کاهش صمیمیت جنسی شود.

• فشارهای اجتماعی: در برخی فرهنگ‌ها، ناباروری می‌تواند منجر به احساس شرم یا کاهش اعتماد به نفس جنسی شود.
  
  
• نقش‌ها و انتظارات جنسیتی: انتظارات فرهنگی در مورد باروری و نقش‌های جنسی می‌تواند بر سکسچوالیتی و حتی تصمیم‌گیری‌های درمانی تأثیر بگذارد.

• استفاده از درمان‌های ناباروری: مصرف داروهای هورمونی یا روش‌های درمانی مانند IVF ممکن است باعث تغییرات هورمونی و در نتیجه تغییر در میل جنسی شود.
  
  
• اختلالات جنسی ناشی از بیماری‌های زمینه‌ای: برخی بیماری‌ها که باعث ناباروری می‌شوند (مانند سندرم تخمدان پلی‌کیستیک یا اندومتریوز) می‌توانند با درد یا ناراحتی جنسی همراه باشند.