اخیراً داستان کلاسیکی شنیدم.

در این داستان، زن و شوهری که در شرف طلاق بودند یکدیگر را برای اتفاق‌هایی که برایشان افتاده بود، سرزنش می‌کردند.

مرد می‌گفت که برای رسیدن به موفقیت (یعنی پیشرفت حرفه‌ای و حمایت از خانواده‌اش) تلاش زیادی کرده است. مرد این تلاش‌ها را از روی وفاداری انجام داده بود، اما در این مسیر به دلیل عدم برخورداری از زندگی شخصی، نفرتی را در دل خود پرورش داده بود.

او خود را هدف خشم خود قرار داده بود و درنتیجه به مردی افسرده تبدیل شده بود و نهایتاً تصمیم گرفته بود که یا طلاق بگیرد و یا بمیرد.

همسر این مرد هم معتقد بود که به‌عنوان مدیر خانه نقش خود را به خوبی ایفا کرده است و به خوبی از همسر، خانه‌ و فرزندانش مراقبت کرده است و درنتیجه به اهداف شغلی خود دست نیافته است؛ بنابراین، زن هم افسرده بود.

مسلماً هر دوی این افراد قربانی شده بودند؛ زیرا از آن‌ها خواسته شده بود نقش جنسیتی استاندارد خود ایفا کنند و آن دو هم با تمام توان مثل والدین خود در این راستا تلاش کرده بودند و در نهایت طی مدت بیست سال دچار خشم و بی میلی شده بودند.

این دو به سنت ازدواج احترام گذاشته بودند، ولی این ازدواج برای آن‌ها سودمند نبود. جدایی یا عدم جدایی آن‌ها منوط به تعهد متقابل آن‌ها به رشد فردی‌شان بود.

حقیقت غیرقابل انکار روان اینست: یا تغییر کن و یا رنجش و خشم را بپذیر! یا رشد کن و یا از درون بمیر! تراژدی ازدواج آنست که رابطه میان دو فرد به‌قدری دستخوش رنجش و خشم قرار می‌گیرد که احتمال نوزایی به خطر می‌افتد.

دستاورد من بعد از وبینار چیست؟

• برقرای تعادل بین تعهد به دیگری و تعهد به خود
• آگاهی به زن و مرد درون و تاثیر آن در بهبود رابطه
• شناخت تفاوت ها و رسیدن به درک آن در رابطه
• شناخت مرز بین فردیت و استقلال با هم نوایی و اشتراک
• هدف از رابطه و ازدواج چیست؟
• رفع سو تفاهمات و توقعات نا بجا در رابطه