آیا تا به حال متوجه شده‌اید که افرادی که به نظر می‌رسد بیشترین نیاز را به عشق دارند، اغلب بیشترین تلاش را برای یافتن آن می‌کنند؟ این تصادفی نیست - این یک پارادوکس است که در تار و پود ارتباط انسانی تنیده شده است.

این تناقض همه جا خود را نشان می‌دهد. وقتی با دقت یک تصویر بی‌نقص از خودتان می‌سازید تا دوست‌داشتنی به نظر برسید، مخفیانه در زیر این نقاب احساس بی‌ارزشی بیشتری می‌کنید.

وقتی خودتان را برای راضی کردن دیگران به امید اینکه آنها هم شما را تایید کنند، خسته می‌کنید، در نهایت احساس می‌کنید که کمتر از قبل پذیرفته شده‌اید.

وقتی در تمام روابط  به طور استراتژیک به دیگران عشق می‌ورزید و انتظار دارید که در عوض عشق یکسانی دریافت کنید، احساس تهی بودن و تخلیه انرژی می‌کنید.

همانطور که پائولو کوئیلو عاقلانه اشاره کرد، وقتی با انتظارات به دنبال عشق می‌گردید، وقت خود را تلف می‌کنید ....

همراه ما باشید تا با زاویه ای متفاوت، بیشتر ازین حقیقت آگاه شویم

بسیاری از ما تجربهٔ احساس کمبودِ دوست‌داشته‌شدن یا وابستگی به تأیید دیگران را داشته‌ایم — یعنی هرچقدر تلاش کنیم، باز هم احساس خلأ یا اضطراب باقی می‌ماند. این «پارادوکس عشق» ریشه‌های عصبی و شناختی دارد: سیستم پاداش اجتماعی، حافظهٔ خودمروری و الگوهای دلبستگی با هم تعامل می‌کنند و رفتارهایی را شکل می‌دهند که ظاهراً برای نزدیک‌تر شدن به دیگران‌اند، ولی در عمل باعث دوری و خستگیِ رابطه می‌شوند.

این آموزش ها برای کسانی طراحی شده که می‌خواهند چرخهٔ تکرارشوندهٔ تاییدجویی را بشکنند — نه با نصیحت‌زدگی، بلکه با ابزارهای علمی، تمرین‌های روزمره و بازآموزی رفتار که ثابت شده اثرگذار و پایدار هستند.