ببخش و رها کن

برای شفای زخم‌های عاطفی، راهی جز بخشش وجود ندارد.

ببخش آن‌هایی را که به تو صدمه زده‌اند، حتی اگر گمان می‌کنی آنچه با تو کرده‌اند، جبران ناپذیر وغیرقابل بخشش است.

تو آن‌ها را می‌بخشی، نه به این دلیل که آن‌ها لایق بخشش‌اند.

تو آن‌ها را می‌بخشی زیرا دوست نداری با یادآوریِ آزار و اذیتِ آن‌ها خود را رنجیده خاطر کنی.

اگر زخمی را از گذشته به یاد آوردی و دیگراحساس درد نکردی، بدان که به معنای حقیقیِ کلمه، بخشیده‌ای.

دیگران را ببخش و خود را رها کن،

اگر کینه‌ای در دل نداشته باشی، سبک تر و راحت‌تر خواهی بود.

هیچ پرنده‌ای با بار سنگین اوج نخواهد گرفت.

ایمان داشته باش که پس از بخشش شاهدِ معجزه ‌هایی بزرگ در زندگیِ خود خواهی بود.

خودت را نیز ببخش، همه‌ خطاهای گذشته خود را ببخش.

اگر خود را ببخشی، آنگاه می‌توانی خود را بپذیری و خود را دوست بداری.

بخششِ خود، آغاز رویشِ عشق در دل است.

بخششِ خود، بزرگ‌ترین بخششِ زندگی‌ست.

بخششِ خود، موهبتی‌ست آسمانی که هم چون بارانی شفابخش می‌بارد و آلودگی‌ها را می‌شوید و زخم‌های عاطفی تو را شفا می‌دهد.

بخشش راه رستگاری است.