یک هفته از سفرم به ژاپن‌ می‌گذرد. ولی هنوز ذهنم کاملاً درگیر این کشور است. درباره‌ی ژاپن کتاب می‌خوانم، درباره‌ی ژاپن فیلم می‌بینم، درباره‌ی ژاپن پادکست گوش می‌دهم، درباره‌ی ژاپن حرف می‌زنم و خلاصه از این کشور رها نشده‌ام.

با خودم فکر می‌کنم که چه چیز این جزیره‌ی خفته در کنج نقشه را برایم ویژه می‌کند؟ سرزمین زلزله‌های مهیب. کوه‌های آتشفشانی. رودهای اسیدی و سونامی‌های مرگ‌بار. چه سرزمین عجیبی؟! سرزمین مدرن‌ترین فناوری‌ها در کنار سنتی‌ترین آیین‌ها. قطار شینکانسن و حمام عمومی برهنه. برج اسکای‌تری و مراسم سنتی چای. سرزمین سوشی که تاریخ را درنوردیده. شمشیر سامورایی که طی قرون صیقل خورده و زبان دشواری که روزی در هیروشیما یگانه ابزار کسی بود که حرارت تحمل‌ناپذیر بمب اتم را به کلمه تبدیل کرد: تاسوکِتِه…(کمکم کن)

شاید حیرت امروز من در امتداد حیرت تاریخی ما ایرانیان درباره‌ی ژاپن باشد. صدای مخبر السلطنه را در گوشم می‌شنوم که ژاپن را چنین توصیف کرد: «همه‌ی کارهایشان با متانت و ابهت است. هیچ تظاهری در کار ندارند». و حسین علی تاجر شیرازی که بر وزن شاهنامه از ابهت ژاپن سرود: «ز مشروطگی گشت ژاپون بزرگ/ که شد چیره بر همچو خصمی سترگ».

ما عادت داشته‌ایم که توسعه را در دنیای غرب جستجو کنیم. ولی حالا در شرقی‌ترین نقطه‌ی جغرافیا و در کشوری که قرن‌ها ورود هر خارجی به آن ممنوع بوده، بالاترین درجه‌ی توسعه را می‌بینیم. شاید این سرآغاز داستان ما و ژاپن باشد.

در این وبینار می‌خواهم از تجربیات سفرم به ژاپن بگویم. از فرودگاه و مترو و هتل و مراکز خرید تا حمام عمومی و مزرعه‌ی‌ چای و حتی دستشویی‌های ژاپن. تلاش می‌کنم که در همه‌ی این عرصه‌ها نکات جالب و تکرارشونده‌ای را دنبال کنم که ژاپن را در نظر من تبدیل به کشوری ویژه کرده‌است.