از مقدمه کتاب خشنودی شغلی - نوشته دکتر علیرضا مخبر دزفولی

هیچ ارّه‌ای در عالم خلقت، قادر به بریدن این شاخۀ قطور، از این ساقۀ تنومند نیست! شما بهتر از من می‌دانید، این حرف که بعضی‌ها می‌گویند:«ما رنج‌ها، استرس‌ها، افکار منفی و  اضطراب‌هایی را که در محیط کار در درون ما انباشته شده است، هنگامی‌که می‌خواهیم به منزل وارد شویم؛ با کفش‌هایمان  دم در، جا می‌گذاریم و وارد می‌شویم!»، شدنی نیست و فقط شوخی بامزه‌ای است!؛ چراکه استرس، منجر به ترشح هورمون‌هایی در بدن ما می‌شود که در خون ما به گردش درمی‌آیند؛ و متأسفانه با کفش، از بدن ما بیرون نمی‌آیند!

ما چه دلمان بخواهد و چه نخواهد، استرس‌های محیط کارمان را، به محیط خانواده می‌آوریم؛ و استرس‌های محیط خانه را با خود به محل کار می‌بریم؛ و محیط کار با محیط خانواده، دائماً در حال تبادل هیجانی است. از این مقدمه می‌خواهم این نتیجه را بگیرم که اگر مایلیم که محیطِ کارِ آرام و رضایت‏بخشی داشته باشیم، باید تلاش کنیم محیط خانواده را آرام و سالم نگه‌داریم. نتیجه این‌که، مدیران عامل شرکت‌ها و سازمان‌ها در برابر برنامه‌های آموزشیِ مشترک درزمینۀ مهارت‌های زندگی برای کارکنانشان، با آغوش گشاده مواجه شوند و اجازه دهند مرد و زن در کنار یکدیگر این دوره‌ها را طی کنند و یقین داشته باشند که این اقدام، در بهره‌وری و حتی کاهش حوادث در سازمانشان، تأثیرات غیرقابل‌انکاری خواهد داشت.

چه بسیارند دادخواست‌های طلاقی که پیش‌زمینۀ آن‌ها، وجود تنش در محل کار است و چه فراوان‌اند حوادثی در محل کار، که ریشه‌اش در درگیری‌های محیط خانواده، نهفته است و مدیران باید با چشمانی تیزبین و هوشمند، این ریشه‌ها و پیش‌زمینه‌ها را بشناسند و برایشان چاره‌اندیشی کنند.

www.parkaas.ir