هم‌اکنون، جمعیت ۷ میلیاردی جهان در سال۲۰۱۱،  پس از گذشت حدود ۱۱ سال به ۸ میلیارد نفر می رسد. بعضی افراد بر این باورند که پیشرفت‌های بهداشتی باعث افزایش طول عمر، کاهش مرگ و میر مادران و کودکان و انجام واکسیناسیون به ویژه در زمان مواجهه با همه‌گیری کووید-۱۹موجب شگفتی است و نوآوری‌های فناوری موجب آسان‌شدن زندگی افراد بیش از هر زمان دیگری شده است. صدالبته باید در نظر داشت، تبلیغات در ایجاد چنین باوری نقش بسزایی ایفا می کند. زیرا شواهد نشانگر پیشرفت یکسان در سرتاسر جهان نیست و متأسفانه نگرانی‌ها و چالش‌های ۱۱ سال پیش، همچنان باقی است. در این میان وضعیت غذا و تغذیه افراد و برقراری “امنیت غذایی” از مهمترین موارد برای بقاء انسان و حفظ و بهبود سطح سلامت او است که در ادامه به آن پرداخته می‌شود.

تعریف “امنیت غذایی” چیست؟

منظور از امنیت غذایی دسترسی همه افراد یک جامعه، در تمامی دوران‌های زندگی به غذای کافی و سالم برای داشتن زندگی سالم و فعال است. شایان ذکر است در تأمین امنیت غذایی عوامل مختلفی از جمله درآمد خانوار، ذائقه و دانش تغذیه‌ای خانواده‌ها با تأثیر بر چگونگی تخصیص بودجه خانوار جهت تهیه بهترین نوع غذای در دسترس و چگونگی تقسیم آن در خانواده تأثیرگذار است.

راهکارهای دستیابی به امنیت غذایی چیست؟

تأمین امنیت غذایی در یک جامعه مستلزم همکاری سازمان‌ها و نهادهای دست‌اندرکار است که این همکاری با هماهنگی یک سازمان متولی امنیت غذایی انجام می‌شود. این سازمان با نظارت بر اموری نظیر تولید یا واردات مواد غذایی، آموزش همگانی، تبلیغ و آگاهی‌رسانی به آحاد جامعه و اتخاذ سیاست‌های کلان اقتصادی در تأمین و برقراری امنیت غذایی ایفای نقش می‌کند. از اینرو سازمان مسئول امنیت غذایی باید همواره اشراف کامل نسبت به نوع مواد غذایی موجود، میزان و قیمت آن‌ها داشته باشد. همچنین بررسی وضعیت فیزیکی دسترسی به غذا برای همه مردم و سنجش میزان درآمدشان از لحاظ تأمین مایحتاج غذایی از دیگر وظایف آن است. شایان ذکر است دستیابی به امر خطیر ” امنیت غذایی” در جامعه نیازمند برنامه‌ریزی همه‌جانبه با به‌کارگیری راهکارهایی نظیر هماهنگی بین بخشی، جلب مشارکت مردمی، ایجاد زمینه دسترسی به غذا، آموزش همگانی تغذیه، ارتقاء بهداشت جامعه و پیشگیری و مراقبت در برابر بیماری‌ها، انجام تحقیقات کاربردی، نظارت و ارزشیابی است.